Zara is polysingle. Zij twijfelt over de relatie die zij heeft met een man die andere (vaste) relaties heeft en haar maar eens in de zoveel tijd ziet. Hoe gelijkwaardig is dit? Is dit wat zijzelf wil?
Een ingezonden polyervaring
Pluk de Liefde nodigt uit om ervaringen en opinies te delen over polyamorie. Ik noem mezelf hier Zara (gefingeerde naam) en voel mij uitgenodigd, en misschien ook wel de genoodzaakt om mijn verhaal te vertellen. Ik ben PA single en dat is een heel andere uitgangspositie voor polyamorie dan in de verhalen die ik vaak lees van stellen en paren.
Want hoe gaat het in zijn werk, als je als single vrouw de wereld van daten induikt en verlangt naar een of meerdere mooie harmonieuze relatie(s)? Dan zijn er plots veel zaken die meespelen. De ‘oneindigheid’ van liefde is opeens veel beperkter dan PA suggereert. Dat is in ieder geval mijn ervaring. Na een jaar PA single te zijn wil ik de vragen en dilemma’s waar ik mee te maken heb met jullie delen.
Als ongebonden vrouw kwam ik tijdens het daten op een algemene site een man tegen die openlijk een PA relatie wilde. Ik blijk als nummer zoveel op de gelijkwaardige ranglijst van zijn vrouwen te komen. In deze relatie is dat niet het enige waar ik mee te maken krijg. Nu de relatie een tijdje duurt vraag ik mij inmiddels af: waar sta ik op de totale ranglijst van zijn druk bezette bestaan? Want naast de dagelijkse beslommeringen en de relaties met zijn andere partners zijn er namelijk ook zijn ruime interesses en (gevoelde) verantwoordelijkheid en loyaliteit naar anderen. Bijvoorbeeld vrienden en oude bekenden. Hij wil een paar keer per week sporten. Hij volgt cursussen en doet vrijwilligerswerk. Daarnaast krijg ik ook te maken met zijn emotionele ‘bezettingsgraad’. Zijn kwetsuren, oude pijntjes en overtuigingen die meespelen in het vorm geven van zijn relatie met mij.
Nu mijn relatie met deze man verder is gevorderd, begin ik te begrijpen dat ik niet alleen een relatie heb met hem, maar OOK met alles wat hij belangrijk en interessant vindt en waar ik geen weet van heb en/of (?) geen mening of invloed over mag hebben. Zoals het aangaan van nieuwe hobby’s waar hij tijd voor vrij maakt. Maar in die tijd zou hij ook ‘spontaan’ met mij een wandeling kunnen gaan maken, toch? Hoe gelijkwaardig is deze relatie dan eigenlijk?
Natuurlijk hebben wij het in het begin van ons contact het open en een eerlijk gehad over ‘alles’ wat met PA te maken heeft en afspraken gemaakt. En natuurlijk kan ik alles wat ik nu schrijf en voel dood beredeneren en Osho aanhalen. Maar daar gaat het niet om. Het gaat over liefde voelen en het vormgeven van een relatie. Want DAAR waren we het over eens. We willen allebei kwaliteit, inhoud en verbinding. Ik wil geen vrij-vriendje die zijn kwakkie kwijt wil. Ik heb er als PA single vrouw last van dat ik maar één keer in de veertien dagen ‘mag’ en elke keer dat mijn liefde de deur uit gaat met hem een stuk uit mijn hart verdwijnt.
Hoe gaat het met mij, als ik betrokkenheid, warmte, belangstellingen en verlangens mag verzenden in paar woorden via What’s app? De vraag die nu bij mij bovenkomt, na deze tijd met deze polyman, is: ‘Wat is eigenlijk een relatie?’ En: ‘Is deze relatie voldoende voor mij?’ Het hebben van een relatie is voor mij het volgen van mijn natuurlijke verlangen om de ander te leren kennen op alle vlakken; hoofd, hart en buik. Wat hij doet, hoe hij doet, waarom hij doet, wat hem beweegt, waar hij warm van wordt, hoe het op zijn werk gaat, met zijn kinderen en zijn overige vrouwen….
Krijgt onze verbinding dan ook dié kwaliteit die we beoogd hadden? Of dwaalt mijn PA-relatie toch af naar het niveau van een ‘Just a Friend with Benefits?’ Wat is de betekenis van een relatie als de afstand noodzakelijkerwijs onderhouden moet worden door ‘APPen’. Hoe komt het toch dat deze manier het verlangen en de liefde -die huist in het hart- het hart niet lichter maakt? Liefde kan nooit te veel zijn, maar wel te weinig krijgen. Wat maakt onze verbinding tot een relatie als ik een keer in de veertien dagen, op een doordeweekse avond, effectief 3 uur ‘mag’? Mag vragen, horen, delen, voelen, vrijen? En zo af en toe een tussendoor ontmoeting als het in de planning past?
Ik ben hem tegemoet gekomen in zijn wens om de frequentie van onze reguliere ontmoetingen te halveren, met de mogelijkheid van een spontane tussendoor-ontmoeting. Daar ben ik zelf bij geweest en ik heb het zelf gedaan. Het experiment is lopende en ik voel mij droevig. Naast mijn PA’tje ben ik gewoon blijven daten en probeer ik een nieuwe primaire geliefde te vinden met ruimte voor deze speciale verbinding. Wat absoluut niet gemakkelijk is. Want als mens wil ik niet telkens gaan bellen, appen of shoppen voor een arm om mij heen of een hand door mijn haar. Of telkens de boer op voor warmte, geborgenheid, intimiteit en verbinding.
In mijn ‘datelarij’ kom ik mono- en polymannen tegen. Het tweede type mannen heeft er, naast een leuke echtgenoot, een paar kids, hun vele verantwoordelijkheden, hobby’s, vrijwilligerswerk, familie en vrienden, dus ook nog een paar vrouwen naast. Fijn… zoveel geplukte mooie liefdes naast elkaar! Maar van mijn kant uit bekeken: het zoveelste deeltijdbloemetje zijn in de vaasjes van de ander maakt mij niet gelukkig. Dan hebben we de mono-man nog. Die moet er niet aan denken… een polyvrouw! Dat wordt te spannend en te ingewikkeld. Laat staan alle seksueel overdraagbare aandoeningen die je kunt krijgen. Getsie…
Ik sta op een kruispunt. Want het vinden van een single PA man is een speld in een hooiberg. De vraag is dan: waar blijf ik trouw aan en hoelang? Aan een bijzondere man van twee keer per maand of aan mijn verlangens? En wat als die relatie en mijn verlangens niet samen komen? Hoe droog en hoelang moet ik blijven staan? En blijven hopen, geloven en vertrouwen? Ik weet het even niet. Dus wat is wijze raad in mijn leven van verlangen?
Voor mijzelf kiezen en dicht bij mijzelf blijven wat, naar ik vermoed, tot een pijnlijke keuze kan gaan leiden. Want wanneer trek je ergens de stekker uit? Hoe lang blijf ik mijn grenzen verleggen? Zou ik meer betrokken willen zijn bij mijn PA-man, hem meer willen proeven, voelen en ruiken? Ja! Zou ik hem 24/7 bij mij willen hebben? Nee!!!. Maar de kaarten lijken geschud. Ik heb respect voor zijn relaties, zijn verantwoordelijkheden en alles wat hij in zijn leven wil aanpakken en ondernemen. Ik wil hem niet claimen en beperken en vind dat hij uit vrije wil naar mij toe moet komen. En niet om de minste reden dat ik vind dat ik het (ook) waard ben.
Ik weet niet of ik de beperkte vorm en tijdsinvulling van mijn huidige polyrelatie aan kan. Ik weet niet of ik zolang op een veertiendaags droog houtje wil bijten tot mister Single-Poly-Right aan komt galopperen. Ik hou echt van deze man en hij is het echt het ‘vechten’ waard. Maar zoals ik het zie gaat het in elke relatie om praktische en emotionele gelijkwaardigheid en wederkerigheid! Een relatie van een single partner met een man of vrouw met meerdere relaties, die daarnaast ook nog eens een druk bestaan heeft, is niet gelijkwaardig. En niet gelijkwaardigheid gaat ergens pijn doen. Mentale afspraken zijn leuk maar er blijft nog een hele wereld over…
Misschien is ‘liefde’ voelen ook het besluit om ergens niet aan te beginnen. Aan alle reeds gebonden drukbezette polymannen die er een single vrouw naast willen, geef ik het advies: weet waar je mee bezig bent of waar je aan gaat beginnen, want misschien krijg je meer Poly Lief & Leed dan je rooster aankan!’
Maar wat is mijn eigen les? Zou ik het de volgende keer anders doen? Ik heb een hele rijke, liefdevolle en speciale verbinding met deze man. En als ik dit mooie cadeautje niet had aangenomen was ik ook veel ‘misgelopen’. Ik vind het ook mooi van mijzelf dat ik de moed, lef en de kracht heb gehad om deze polyrelatie aan te gaan, maar het vinden van moed om de relatie te beëindigen omdat het uiteindelijk, in het totaalplaatje, beperkt en een kooitje is…. dat is een ander verhaal. Liefde bewust uit je leven schrappen is anders dan liefde bewust toelaten.
Voor polysingles m/v misschien de volgende overwegingen om over na te denken: Het vinden van een single primaire PA partner is erg lastig. Die heb je echt niet 1 2 3 Er is een overschot aan parttimers en flexwerkers hoor! Geen probleem als je in die vijver vist. Kun je de ongelijkwaardigheid aan als je een relatie aangaat met een ‘parttime’ PA partner? Wat is voor jou de ‘echt’ gevoelde betekenis van het woord ‘RELATIE’ en kristalliseer dat voor jezelf goed uit. Een Partner of vast Vrij Vriendje hebben is gevoelsmatig en energetisch echt een wereld van verschil. Hou er reken mee, dat als de rozengeur is opgedroogd, een relatie verder gaat. Wat heb je dan ‘nodig’? Wat moet de relatie dan ook toevoegen aan je leven?
Kun je, telkens ‘het alleen zijn’ aan , wetende dat wanneer jij het nodig hebt, hij/zij er niet of vaak niet voor kan zijn? En hoort dit bij jouw definitie en verlangens van een relatie? Want ga ervan uit dat er momenten gaan komen dat JIJ iets nodig hebt en hij/zij er (weer) niet is. Dan sta je er alleen voor. Kun je dat steeds weer opnieuw aan?
Welke vormen en intimiteit zijn voedend voor jou? Is dat alleen seksuele intimiteit? Of meer de emotionele, spirituele intimiteit mét seksualiteit? En kan deze parttime PA liefde dat bieden? Of wil je deze onderdelen gaan verzamelen, combineren of verdelen over je (toekomstige) relaties ?
En voor alle mensen die zó autonoom, zó authentieke en zó sterk zijn dat ze niks verlangen, niks verwachten, die hun ego structuren achter zich hebben gelaten en altijd in het hier en nu zijn…. :wees dankbaar met deze verworven verlichting en ga stralen op een berg!
Met hartegroet, Zara
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! je kunt zelf je verhaal insturem. prima. Ik wil je ook graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail me (Belle) via [email protected].
