In de eerste paar weken zwangerschap wordt er vaak aangenomen dat de aanstaande moeder blij zal zijn. Voor Lieke was het schakelen, een zwangerschap in een polyamoreuze relatie kan voor veel verandering en onzekerheden zorgen.
Het was gedurende de vakantie met S. (Sep) in Ierland een belangrijk thema. Ik was preventief gestopt met alcohol drinken als ik liep voelde het alsof er al een kindje in mijn buik groeide. Tijdens een bezoek aan vrienden in Ierland, vond ik het moeilijk niets te zeggen.
Het jaar ervoor had ik na onze vakantie óók het gevoel dat ik zwanger was, en toen bleek dat niet het geval.
De week na onze terugkomst in Nederland duurde voor mijn gevoel als maanden. Ik was gespannen en niemand mocht nog weten waarom. Uiteraard hadden we G. (Geb) wel verteld dat er een mogelijkheid op zwangerschap was.
Toen de tijd rijp leek om te kunnen testen ben ik met G. naar de drogist gegaan om een test te halen. Deze bleek positief.
De dag van testen was een zondag en ik had ’s avonds een feestje georganiseerd voor vrienden in het huis waar ik met G. woon. Ruimte voor blijdschap was er op deze dag nog niet. Alle vragen en twijfels die ik had omtrent het krijgen van een kindje, het samenwonen met twee mannen in twee huizen en het opvoeden van een kind met drie ouders kwamen tegelijk naar buiten en zorgde ervoor dat ik totaal in paniek raakte.
G., die zijn eigen angsten en twijfels heeft, wist niet goed hoe hij met mijn paniek om moest gaan en had van mij bevestiging nodig die ik hem op dat moment niet kon geven. Ook S. vond het moeilijk om met mijn paniek om te gaan, ik had hem telefonisch op de hoogte gebracht van het nieuws en toen ik hem ’s middags zag was hij blij en wilde deze blijdschap graag met mij delen. Hij kwam net van zijn andere vriendin, die van het nieuws geschrokken was en nu hij mij zag, en ik zijn blijdschap ook niet kon beantwoorden, werd het hem teveel.
Ik overwoog het feestje af te zeggen, maar door twijfel werd het steeds later, tot ik dat niet meer kon maken.
De eerste gasten arriveerden op het feest, maar de sfeer die er inmiddels hing was beladen. G. stelde voor om alvast te vertellen wat er aan de hand was. S. wilde liever wachten met vertellen tot de eerste twaalf weken voorbij waren. Uiteindelijk hebben we besloten een aantal van onze vrienden die vroeg op het feestje waren toch in vertrouwen te nemen en te vertellen waarom de sfeer wat bedrukt was. Uiteraard waren zij opgewekt, een zwangerschap, dat is hartstikke goed nieuws!
Ik keek mijn vrienden aan en lachte mee, ik was stil deze avond, al was het fijn om vrienden om me heen te hebben met wie ik deze nieuwe levensfase in kon gaan. Het feest ging vanzelf voorbij en dat ik in bed lag kwamen de tranen weer. Hoe kon ik me zo voelen, een aanstaande moeder zou zich toch juist blij en opgetogen horen te voelen. Mijn onrust hield echter nog een aantal weken aan. Deze eerste paar weken bleven traag voorbijgaan. Omdat we nog geen echo konden maken wisten we niet of er wel écht een kindje zat, doemscenario’s gingen door mijn hoofd en de twijfel of we hier wel goed aan deden bleef hangen ik voelde afstand en eenzaamheid.
Er zaten zoveel twijfels in mijn hoofd over onze woonsituatie, over hoe we onze tijd konden verdelen als het kindje er zou zijn. Daarnaast had ik twijfels over het moederschap en vragen over mijn eigen identiteit.
Vragen en twijfels, waarvoor ik in werkelijkheid nog negen maanden had om rustig uit te zoeken hoe we dat met z’n drieën zouden gaan aanpakken. Maar in die eerste paar weken was alles zo overweldigend en kwam het zo ongefilterd bij me binnen, dat ik niet bezig was met negen maanden zwangerschap. Voor mijn gevoel moest ik het allemaal direct weten én oplossen.
Gelukkig zijn we inmiddels een aantal weken verder. We zijn naar elkaar toe gegroeid én gegroeid in ons eigen proces.
Aan alle moeders, vaders en andere opvoeders die aan het begin van een zwangerschap staan en nog niet weten hoe zij dat in hemelsnaam moeten doen, zou ik willen zeggen: Blijf ademen, je hebt nog tijd.
Geef een reactie