Met een eerste echo kan er groeiend vertrouwen ontstaan in een (eerste) zwangerschap. In onze polyamoreuze realtie was het ook het begin van een mooie traditie en ons eerste bezoek aan de verloskundige met z’n drieën.
In de eerste paar weken van mijn zwangerschap had ik veel last van buikpijn. Ik was ’s ochtends misselijk en ’s middags trok dat langzaam weg. Van collega’s en vriendinnen kreeg ik de tip kleine beetjes te eten verdeeld over de dag en zachte dingen te laten staan, want knapperige dingen konden zij in de zwangerschap beter verdragen. Dit hielp enorm.
S. (Sep) wilde liever het nieuws over de zwangerschap voor zich houden tot de 13 wekenecho. Zelf heb ik het als heel prettig ervaren dat er juist wel mensen op de hoogte waren van de zwangerschap, het waren de mensen die ik ook graag om mee heen zou hebben gehad als het mis was gegaan. G. (Geb) deelde mijn mening.
Mijn moeder was één van de eersten die het nieuws hoorde, ze was opgetogen, maar wel gereserveerd. We waren erg vroeg met vertellen en iedereen was nog ingetogen met te enthousiast reageren. Ook zelf vond ik het erg spannend en hield ik in mijn hoofd rekening met een eventuele miskraam.
De dag voor de eerste echo had ik ’s nachts erg veel last gehad van buikpijn, zoveel zelfs dat ik er wakker van lag. Op aanraden van G. belde ik ’s morgens de verloskundige. Omdat de verloskundige het toch ook spannend vond, konden we een dag eerder terecht, maar niet bij onze eigen praktijk. De praktijk waar we de echo zouden hebben lag 30 minuten rijden van onze woonplaats. G. en S. hebben al bij het begin aangegeven bij alle afspraken met de verloskundige aanwezig te willen zijn. Dus gingen wij met z’n drieën in de auto, G reed, S. achterin.
Het was een gure dag en het heeft de hele heenreis geregend. Ik was erg gespannen en voelde ook dat S. spanning had, het was stil in de auto, gespannen luisterden we naar de wielen die ons over het asfalt droegen.
Aangekomen in de praktijk liet een briefje op de deur van het toilet weten dat ik beter niet kon plassen. Met een volle blaas was de kans groter dat ze de foetus snel konden vinden.
Daar lag ik, zowel ik als mijn blaas gespannen wachtend op het verlossende woord, mijn twee grote liefdes aan mijn zijde, met allemaal onze eigen hoofd vol gedachten.
De echoscopist wist ons gerust te stellen, ze leek er niet van op te kijken dat er twee mannen in de kamer stonden. Het hartje klopt, het vruchtje zit op de goede plek.
De terugweg voelde lichter. De zon kwam door de wolken heen en ik hoorde vogels fluiten. Er was weer ruimte voor muziek. G. naast me en S. op de achterbank zongen beiden mee met een nummer van No Doubt. We krijgen een kindje!
Terug in onze woonplaats zijn we naar het eerste café gegaan dat we tegenkwamen en bestelden alle drie een punt appelgebak en warme chocomel met slagroom. Een nieuwe traditie die we erin hebben gehouden na elk bezoek aan de verloskundige.
Geef een reactie