
Deze aflevering gaat over Lieke’s twee relaties met Sep en Geb en hoe zij temidden van al het contact, een zwangerschap en werk, vragen stelt over samenzijn en alleen zijn.
Hoi, ik ben Lieke en ik heb twee vriendjes, laat ik ze voor het gemak Sep en Geb noemen.
Sep en Geb wonen niet bij elkaar in huis, maar ik woon wel met allebei samen.
Ik woon dus in twee huizen. In deze korte verhaaltjes, wil ik jullie vertellen hoe wij dat doen.
Dat is (misschien tegen jullie verwachting in) meestal ongelooflijk alledaags (en misschien een beetje saai). Natuurlijk komt er wel eens jaloezie, angst, boosheid of verdriet om de hoek kijken. Gelukkig zijn we ontzettend grappig, en vooral dat wil ik jullie met deze verhaaltjes meegeven. Laat mij vooral weten wat je er van vindt!
Polyliefs, Lieke
Polyamorie: samen of alleen
Toen ik begon na te denken over polyamorie, had ik een beeld in mijn hoofd van een community. Veel mensen, die constant bij elkaar over de vloer komen en allemaal met elkaar in verbinding staan.
Nu ik ruim drie jaar polyamoreus ben, ziet het plaatje er toch anders uit dan ik toen gedacht had.
Als kind en tiener, had ik al het gevoel dat ik iets miste. Ik zag series als ‘Friends’ en ‘How I met your mother’ en kon niet begrijpen waarom de vriendschappen die ik had er zo anders uitzagen dan de vriendschappen in de series. Op televisie kwamen mensen geregeld met de deur in huis vallen en het contrast met mijn eigen leven was groot. Of in elk geval voor mijn gevoel groot.
De eerste paar weken dat ik zowel een relatie had met Sep als met Geb was ik dankbaar, het kwam regelmatig voor dat ik op de fiets zat of in de rij stond bij de supermarkt en nadacht over hoe mooi het was dat ik nu samen kon zijn met twee mensen van wie ik zoveel houd. De vriendschappen die ik had werden ook hechter. Ik probeer minder tijd te stoppen in vrienden met wie ik weinig gemeen heb of die mij geen energie geven, dat betekent niet dat ik mensen zomaar laat vallen, maar ik denk wel actief na over de contacten die ik heb en of het gelijkwaardig is of niet.
Soms komt het voor dat een vriendschap stukloopt of dat het contact met (voorheen) goede vrienden verwatert. Hoe ik daar precies mee om dien te gaan weet ik niet altijd. Naast mijn werk, vrijwilligerswerk, hobby’s, partners en zwangerschap (jawel wij krijgen een baby!) is het soms lastig om de andere sociale contacten óók genoeg aandacht te geven. Anders dan hoe populaire media doen geloven komen mensen maar zelden spontaan langs en vind ik het ook niet altijd fijn als mensen spontaan langskomen omdat mijn hoofd al vol zit met alle andere dingen die de maatschappij van mij vraagt. Dat maakt de paradox compleet.
Tegenwoordig is onze tijd zo ingedeeld dat Sep vaak op zaterdag bij zijn andere vriendin zit. Geb heeft veel activiteiten in het weekend en dat maakt dat ik de laatste tijd veel alleen zit op de zaterdag.
Er zijn momenten geweest in mijn leven dat ik er alles aan deed om maar niet alleen te hoeven zijn, niet altijd met succes. Tegenwoordig kan ik het iets beter, maar mijn hoofd draait overuren als ik met mijn eigen gedachten en eigen chaos in een leeg huis zit. Ik vind het moeilijk om uit alle dingen die ik kan doen, iets te kiezen dat voor mij nuttig aanvoelt en hierdoor gaan de dagen dat ik alleen ben vaak traag, maar toch te snel voorbij. Omdat ik niet heb kunnen doen wat ik aanvankelijk bedacht had. Aan het einde van de dag voel ik me leeg en lusteloos.
Dankzij mijn ADHD ben ik bekend met de ‘analysis paralysis’ een extreme keuzestres, waardoor de persoon in kwestie als het ware ‘verlamt’ en juist door het overschot aan keuze niks meer kan ondernemen. Zo kan ik hele dagen voor me uitstaren of door mijn telefoon scrollen. Dit is minder of zelfs afwezig als ik met één van mijn partners ben, of met vrienden. Aan de andere kant, kan ik tegenwoordig ook uitkijken naar de momenten alleen. Ik zie dan voor me hoe ik lekker op de bank zit met een dekentje, boek in mijn hand en een warme kop thee. De teleurstelling is extra groot als ik weer de concentratie niet heb kunnen vinden om me écht in een boek te verdiepen.
De ervaring leert dat polyamorie op momenten juist méér alleen voelt dan samen. Toch zijn er altijd mensen die van me houden en die bij me terugkomen. Het vasthouden van dit gevoel gaat me de ene keer beter af dan de andere. Dit is een proces waar ik nog middenin zit. Omdat polyamorie uitgaat van het idee dat partners geen bezit zijn, merk ik dat het ‘samen’ minder een vanzelfsprekendheid is, dan in monogamie.
Dat houdt in dat er gekozen moet worden of ik alleen of samen met een partner naar een verjaardag ga, waar dat in monogamie vaak een vanzelfsprekendheid was. De andere kant hiervan is dat iedereen juist méér kan laten weten wat hij of zij wel en niet wil en waar hij of zij wel of niet bij zou willen zijn. Zelf vind ik dit lastig, want ik zou het liefst alle uitstapjes samen met mijn partners doen. Misschien dat ik mensen irriteer met wat ik nu ga zeggen, maar ik ben een echte ‘wij-denker’. Het liefst spreek ik in wij-vorm als ik het bijvoorbeeld over onze activiteiten van het afgelopen weekend heb.
Dit wringt ook in praktische zin, want met twee partners kan ik niet bij alle activiteiten van beiden zijn. Ik zal mijn aandacht moeten verdelen en ben dus minder aanwezig in hun beider leven, dan dat ik zou zijn wanneer ik met één van hen monogaam was geweest. Dit geeft me soms het gevoel van niet-echt samenzijn. Ik ben me ervan bewust dat dit gevoel me ingegeven is door mijn opvoeding, waarin ik heb geleerd dat je als koppel bepaalde dingen samen ‘hoort’ te doen.
Ik weet, beter dan vroeger, wie mijn vrienden zijn en dat ik bij hen terecht kan als ik dat zou willen. Ik heb een fijne familie en heb er bovendien familie en vrienden bijgekregen omdat ik twee partners heb, die ook omringd zijn door lieve, betrokken mensen.
Het is lastig om mijn tijd goed te verdelen over al deze mensen, aan de andere kant mag ik leren dat ik niet in mijn eentje verantwoordelijk ben voor het onderhouden van een relatie. Of dit nu een liefdesrelatie is, een vriendschapsrelatie of zelfs een relatie tussen metamours.
Het beeld van het samenzijn, de verbinding en de hechte vriendschappen waar ik van droomde in mijn jeugd is niet weg. Het is voor een deel veranderd naar een realistischer beeld en voor een deel dringt het zich soms nog op tussen de mailtjes, verslagen en gesprekken waar ik overdag voor een groot deel mee bezig ben in mijn werk.
Met een kindje op komst worden dit soort vraagstukken vaker en sterker aangewakkerd. Ik zie een liefdevolle omgeving voor me voor mijn zoon, maar maak me tegelijk zorgen of ik hem dit wel zal kunnen bieden.
Gelukkig doe ik het niet alleen en weet ik zeker dat hij door heel veel mensen met liefde wordt ontvangen zodra hij er is.
Hoe ervaren jullie polyamorie en vriendschappen, zijn jullie vriendschappen veranderd sinds jullie polyamoreus zijn? Voelen jullie je wel eens eenzaam en op welke momenten is dat dan? Ik hoor graag jullie ervaringen in de commentaren hieronder of mail naar [email protected].
Afbeelding: de Middelste lepel
< < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Declan zegt
I see so much of myself
Lieke zegt
Goed te horen Declan, dat je jezelf herkent in de verhalen. Dat is ook waarom ik het deel, voor herkenning, erkenning.
Caro zegt
Voor mij zijn dit soort verhalen helpend. Ik strukkel al zo lang en geef veel liefde weg. Nu is er iemand naast mijn man die mij ook liefde is gaan terug geven.. Ben al weken van slag. Ademnood is groot.
Ben mij gaan verdiepen omdat ik mij onzeker voel. Mijn man kan het niet aan en dwingt mij een keuze te maken. Ik blijf erbij dat ik in staat ben om van meerdere te kunnen houden. Ik wil gewoon niemand kwijt. Daar is het leven te kort voor en hou nog steeds van mijn man maar ook van iemand anders die totaal op mijn pad is gekomen. Ik moet elke dag huilen en hoop dat ik ooit begrepen word. Ik wil geen haat…. Ik wil geen oorlog… Maar voelt nu wel zo.
Lieke zegt
Hoi Caro,
Wat goed dat je op zoek gaat naar antwoorden en op de site van Pluk de Liefde terecht bent gekomen. Je zegt dat je man er niets van wil weten, maar zou je hem de website eens kunnen laten zien? Ik snap vanuit jouw man ook dat het misschien bedreigend voelt op het moment dat er ook al iemand in beeld is, hierover heb ik ook een verhaal geschreven (Uit de kast). Mochten jullie hier samen vragen over hebben kunnen jullie natuurlijk altijd overwegen vrijblijvend contact op te nemen met ons of zelfs eens naar een bijeenkomst te komen. Het belangrijkste is dat jullie blijven communiceren met elkaar en luisteren naar de ander.
Je zou mij of Pluk de Liefde ook kunnen mailen als jullie verder nog vragen hebben. Ik wens jullie samen heel veel sterkte toe en de kracht om dit met elkaar op een liefdevolle manier uit te zoeken.
Polyliefs, Lieke