Is polyamorie nou een keuze? Of is het een geaardheid? Deze vraag komt in allerlei discussies steeds terug. Een sluitend antwoord is er niet. Voor iedereen ligt dat anders. Ondanks de vele discussies hebben we daar geen getallen over. In de context van een discussie over polyamorie en politiek is het fijn om daar iets meer zicht op te hebben. Daarom deze poll. Hoe ligt dat voor jou? Is polyamorie voor jou meer een keuze of voelt het meer als een geaardheid? Invullen kost je een paar minuten en is anoniem. Binnenkort publiceren de resultaten op deze site.
Sinterklaas en de Integere Slet
En dan krijg je zomaar op Sinterklaasavond dit boek van een dochter die al jaren moeite heeft met onze levenswijze. Een verrassing en een mooie blijk van acceptatie. Dan ben je dubbel blij met je cadeau. Ook bijzonder was het gezicht van een onbekend neefje, een 20 jarige student.
De titel van het boek fascineert direct. We kennen slet alleen in de negatieve betekenis. Het is inderdaad geen “polyamorie voor dummy’s” want het biedt heel veel informatie en gaat overal diep op in. Ik kan me indenken dat het een beginneling duizelt en zelfs ontmoedigt.
Het boek bespreekt de verschillende vormen van polyamorie en geeft ook informatie over het verleden en oude gemeenschappen. Daarnaast besteedt het veel aandacht aan jaloezie en conflicten. Een goede slet zijn vraagt veel empathisch vermogen, onderhandelingsvaardigheden, goed kunnen omgaan met oordelen uit je omgeving, inzicht in grenzen en doorzettingsvermogen. Het boek heeft soms het karakter van een Amerikaans zelfhulpboek omdat het lijkt het alsof je alles kan overwinnen. Terwijl de praktijk zich vaak kenmerkt door “twee stappen vooruit en weer een achteruit”. Ik heb het met veel plezier en interesse gelezen en kan het mensen die al even bezig zijn aanraden.
Elisa
Conversations With Friends
Sally Rooney schreef het boek Conversations With Friends, waar nu een serie op gebaseerd is. Een versie hiervan is momenteel te zien bij HBO Max, er is ook eentje bij Canvas geweest. Ongetwijfeld kun je het verhaal via diverse streamings langere tijd blijven bekijken.
Conversations With Friends volgt het leven van vier mensen in Ierland, die vrienden worden. Studente Frances en haar beste vriendin (ook ex-vriendin) Bobbi ontmoeten een getrouwd stel. Melissa is een beroemde schrijfster, haar echtgenoot Nick is acteur met een zwaarmoedige kant. Er start een vriendschap tussen Bobbi en Melissa, gevolgd door een in eerste instantie geheime verhouding tussen Nick en Francis.
Frances, queer, is kind van gescheiden ouders en heeft last van ernstige bekkenpijn. Ze heeft grote moeite om haar emoties onder woorden te brengen, wat haar regelmatig in problemen brengt in de groeiende relatie met Nick en eerder al in haar verhouding met Bobbi. Nick ervaart zij in veel opzichten als een soulmate. Hij is al evenmin sociaal extravert of communicatief ‘handig’ en houdt net als Frances van stiltes en authentieke contacten. Intussen was er ooit een relatie tussen Frances en Bobbi, die door beiden gestopt is. De hechte vriendschap tussen de twee studenten komt onder druk te staan door de relatie die Frances met Nick krijgt.
In diverse recensies over Conversations With Friends wordt wat geklaagd over de afwijkingen tussen het boek en het scenario in de serie. Er is ook wel kritiek op de ‘vlakheid’ van bepaalde personages. Daar had ik zelf bij het kijken geen last van, want had het boek niet gelezen. Er is genoeg om van te genieten, zeker ook de erotische scenes die niet zo stereotype zijn neergezet. Ook het verbeelden van een meer introverte ervaringswereld van geliefden kan ik waarderen. We zijn misschien gewend aan zeer uitgesproken en extraverte hoofdpersonen. Toch uit niet iedereen zich zo en valt er diepgang te voelen als het allemaal wat minder expressief op tafel wordt gelegd. Net zozeer kon ik blij zijn om de vanzelfsprekendheid in de verbindingen. Nergens wordt het woord polyamorie gebruikt, terwijl het als vanzelfsprekend wel ontstaat. Ook de manier waarop vrouw-vrouw én man-vrouw- relaties naast elkaar zijn geportretteerd, komt op mij verfrissend over.
Wat vooral bij blijft zijn de gesprekken. Over wat er gebeurt, hoe het ervaren wordt, het soms ontwijken van de pijnpunten en dan weer terug komen. Confrontaties die worden vermeden en die later gelukkig weer worden aangegaan. Je ziet het belang van communicatie bij polyamorie in volle glorie terug. De conversaties tussen de vier vrienden bleven me fascineren, tot het eind, dat ik maar niet ga verklappen. Er moet wat te ontdekken overblijven….
Frida Kahlo
Frida Kahlo wordt geboren op 6 juli 1907 in Coyoacán een voorstad van Mexico Stad. Ze is de derde dochter van Wilhelm Kahlo, een joodse fotograaf van Duits-Hongaarse afkomst en Matilde Calderon, die half indiaans is. Als ze zes jaar oud is, krijgt Frida polio (kinderverlamming). Hierdoor blijft haar rechterbeen dunner en loopt ze lichtelijk kreupel.
Al tijdens haar tienerjaren heeft Frida meerdere relaties. Zij heeft een vriend Alejandro (die er zelf een tweede relatie met een jongen naast heeft) en is daarnaast verliefd op een oudere vrouw, haar lerares gymnastiek, met wie ze een vurige correspondentie onderhoudt. Als haar moeder dit ontdekt, wordt ze gedwongen om de relatie met haar lerares te stoppen – iets wat ze maar onzin vindt, want Frida is een vrije geest. Ze is van plan medicijnen te studeren. Wanneer ze in 1925 op haar achttiende met de bus naar school gaat, wordt de bus aangereden door een tram, een tragedie met grote gevolgen.
Behalve enkele doden zijn er ook zwaargewonden, waaronder Frida. Een stuk stalen leuning dringt haar lichaam binnen door haar linkerzij en komt er langs haar vagina weer uit. Haar ribben en heup zijn gebroken. Het rechterbeen , dat al slecht was, is nu op elf plaatsen gebroken. Haar ruggengraat is op diverse plaatsen gebroken en haar voet is totaal verbrijzeld. Er begint een ware lijdensweg voor Frida. Dankzij haar wilskracht en levenslust en een aantal operaties en pijnlijke behandelingen, kan ze twee jaar later opnieuw een praktisch normaal leven leiden. Wel voelt ze zich doorlopend vermoeid en heeft ze pijn in haar rug en haar been. Terwijl ze verplicht dagenlang in bed doorbrengt, onbeweeglijk in een korset, installeert haar moeder een spiegel boven haar hoofd zodat ze zichzelf kan zien. Om de tijd door te brengen begint ze te tekenen en te schilderen wat ze ziet, namelijk zichzelf. Haar eerste schilderij en een groot deel van haar later werk zijn dan ook een zelfportretten.
Ze ontwikkelt zich uiteindelijk tot een belangrijk Mexicaans kunstenares. Door het ongeluk kan ze geen voldragen kinderen baren. Diverse zwangerschappen eindigen in een pijnlijke miskraam.
Frida en Diego
In 1929 trouwt Frida met de bekende schilder Diego Rivera, die 20 jaar ouder is en die ze als puber al bewonderde. Ze ontmoeten elkaar wanneer Frida een aantal schilderijen van zichzelf aan Diego laat zien. Diego zegt dat ze talent heeft en is meteen geïnteresseerd in haar. De relatie zal ups en downs hebben, met name onder invloed van de relaties die beiden met anderen aangaan.
Na een tijdje gaan ze bij de ouders van Frida wonen in het blauwe huis, dat haar vader had laten bouwen maar dat Diego Rivera heeft afbetaald omdat de ouders van Frida dit niet meer kunnen, door de medische onkosten van hun dochter. Ondertussen heeft Diego al laten zien dat hij absoluut niet monogaan kan blijven. Frida weet van zijn romances en lijdt er eerst onder. Toch accepteert ze die. Kahlo en Rivera hebben allebei een uitgebreid liefdesleven naast hun huwelijk. Rivera zal een relatie met Frida’s jongere zuster Christina beginnen, wat een scheiding geeft als Frida het ontdekt. Tock kunnen Frida en Diego niet zonder elkaar. Ze hertrouwen in 1940, onder Frida’s voorwaarden. Ze wil niet meer financieel afhankelijk van Diego zijn en gaat de helft van hun uitgaven te betalen.
Met Diego heeft Frida een vrij stormachtig leven in kunstenaarskringen in Mexico, de V.S. en Parijs, tot haar gezondheid haar het bed doet houden. Qua karakter en temperament zijn ze elkaars tegenpolen. Diego Rivera is temperamentvol, zinnelijk, wispelturig, jaloers en veel te dik. Frida Kahlo is rustig, teruggetrokken, een prachtige slanke den, en heeft een zwakke gezondheid. De moeder van Frida noemt het een huwelijk tussen een olifant (Diego) en een duif (haar dochter). Frida en Diego houden delen een hartstochtelijk geloof in de Marxistische revolutie. Het paar is actief in de Mexicaanse Communistische Partij. Nadat zij Trotski in huis opvangen, worden beiden uit de communistische partij uitgestoten. Kahlo blijft actief als communistisch activiste.
Kahlo en Trotski
Tot de minnaars van Kahlo behoort de naar Mexico gevluchte Russische revolutionair Leon Trotski. Nadat Leon Trotski de Sovjet-Unie moet ontvluchten, gaat hij met zijn familie in ballingschap naar Mexico. Hij komt terecht in Coyoacán, toen nog een voorstad van Mexico-Stad. Een tijdje verblijft hij bij Diego en Frida en heeft een korte relatie met haar Zijn voormalige woning ligt op een steenworp afstand van het wereldberoemde La Casa Azul (blauwe huis) van de schilderes. In het filmpje zie je de twee stellen samen, Frida, Diego, Leon en zijn vrouw Natalia.
Trotski en Natalia gaan veel om met Diego en Frida. Frida en Leon spreken dan Engels met elkaar, een taal die slecht begrepen wordt door Natalia en Diego. Frida flirt met Leon en noemt hem ‘love’. Leon geeft haar liefdesbrieven in de boeken die hij haar leent. Als ze een relatie beginnen, noemt Frida Leon “Piochitas” (kleine geit) vanwege zijn baard en “el viejo,”, want hij is bijna 30 jaar ouder dan zijzelf. Als Frida het gevoel terug heeft dat zij mannen kan aantrekken, stopt ze haar relatie met Leon. Frida blijft bevriend met Leon Trotsky. Ze schildert een zelfportret voor hem, staand tussen twee gordijnen, met een tekst op papier in Spaans.
‘To Trotsky with great affection, I dedicate this painting November 7, 1937. Frida Kahlo, in San Angel, Mexico.’
Troski wordt in 1940 vermoord met een ijspriem. Frida is wel verdacht van de moord, maar na twee dagen cel wordt ze weer vrijgelaten.
Kahlo en Murray
Nick Murray bezoekt een vriend in Mexico in 1931. Op die reis ontmoet Nick voor het eerst Frida Kahlo. De volgende 10 jaar hebben Nick en Frida een liefdesrelatie met elkaar waarin zij afwisselend naar Mexico en New York reizen om elkaar te zien. Ze schrijven hartstochtelijke brieven en Nick maakt bijzonder indrukwekkende fotoportretten van Frida. Ondanks hun wederkerige hartstocht ziet Nick uiteindelijk in dat Frida altijd haar relatie met Diego voorrang geeft. Hij keert terug naar zijn leven in New York, terwijl een deel van hem altijd van Frida blijft houden.
Kahlo en Noguchi
De Japans-Amerikaanse landschapskunstenaar Noguchi is de zoon van de Japanse dichter Yone Noguchi en de Amerikaanse schrijfster Leonie Gilmour. Noguchi was een populair figuur in de Mexicaanse kunst wereld toen hij Frida ontmoette. Ze hadden een korte maar gepassioneerde liefdesrelatie. Ze dachten er zelfs over om een appartement samen te kopen toen Diego het welletjes vond en eiste dat Frida de relatie stopte. Kahlo en Noguchi bleven bevriend tot haar dood
Kahlo en haar vrouwen
Frida’s relaties met mannen moet ze verborgen houden voor Diego vanwege zijn jaloezie, maar over haar relaties met vrouwen kan ze veel meer open zijn naar hem. want die ziet hij niet als concurrentie. Frida is biseksueel, iets wat Diego met groot plezier vertelt tijdens de diners die ze houden met hun vrienden. Ze maakt geen geheim van haar relaties met vrouwen. Ze heeft onder andere een relatie met de vrouw van André Breton, de Franse kunstenares Jacqueline Lamba. Frida en Jacqueline hadden meteen een klik en niet alleen als collegakunstenaars. Ze hebben veel gemeen. Beiden kunstenares en getrouwd met een beroemde man.
Ook heeft Frida een verhouding met de Afro- Amerikaanse entertainer Josephine Baker. Josephine Baker is een bijzondere persoonlijkheid. Ze houdt heel Parijs in de ban met haar stijl, haar sensualiteit en haar originele dansen. Ook Frida valt voor haar en vice versa, maar er zijn weinig details bekend over hun relatie.
Chavela Vargas is een Mexicaanse zangeres. Ze ontmoet Frida en Diego op een feestje in het huis van het echtpaar. Diego en Frida vinden haar beiden een aantrekkelijke vrouw en vragen haar om bij hun te overnachten. Dit leidt tot een langer verblijf. Chavela woont een aantal jaren bij hen in huis. De zangeres is een feministe en draagt broeken. Op haar 81ste verklaart ze openlijk lesbisch te zijn.
“I learned a lot from Frida, and I saw her suffer. I learned to live, and also about death” (Chavela)
Chavela Vargas zal later aangrijpende liederen zingen, ter herinnering aan Frida. waaronder het beroemde La Llorona.
De schilderkunst van Frida
Frida maakt kleine schilderijen en is zeer bescheiden over haar kunst. Jarenlang weigert ze iets van haar werk te laten zien tot Rivera haar praktisch dwingt te exposeren in New York. Ze maakt hier kennis met André Breton, de voornaamste theoreticus van het surrelaisme, die Mexico bezoekt om de in het huis van Kahlo wonende Leon Trotski te ontmoeten.
Frida verwerkt haar leed in haar schilderijen. Ze wordt beroemd door haar smartelijke zelfportretten. Onuitwisbare indruk maken de schilderijen gemaakt na haar ongeluk, na haar miskramen, van het harnas dat haar overeind moest houden en van haar liefdesverdriet.
Epiloog
Frida krijgt gangreen in haar rechterbeen en in 1953 wordt dit geamputeerd vanaf de knie. Door verdovende middelen en drank (een fles cognac per dag) schildert ze weinig. Ze wordt steeds depressiever. Ze krijgt een longontsteking waarvan ze maar langzaam herstelt. Toch neemt ze, in een rolstoel, nog deel aan een communistische manifestatie op 2 juli 1954. Kahlo overlijdt in 1954. Ze is net 47 geworden. Frida laat een briefje achter
‘Ik hoop dat het einde vrolijk is en hoop nooit meer terug te keren’.
Frida krijgt een officiële begrafenis, bijgewoond door vrienden van de familie, kunstenaars en politici waaronder de president van Mexico.
Bronnen
Fuentes, C, Diary of Frida Kahlo. Abrams, 1998
Zamora, M. The Letters of Frida Kahlo. Chronicle Books, 1995
Documentaire Jeroen Krabbé (zeer aan te bevelen)
Wikipedia
Tegenpolen
Tijdens mijn relatie met Floris had ik ook een klein halfjaar ‘iets’ met een jongen die in bijna alles zijn tegenpool was. Zowel uiterlijk als innerlijk. Het was geen bewuste keuze van mij om voor twee zulke verschillende types te gaan, maar ik genoot er wel van. Voor Mick had ik wél gevoelens van verliefdheid, hoewel hij voor mij uiteindelijk minder toekomstbestendig bleek dan Floris. Ik zal een poging doen hen beiden te beschrijven.
Floris en Mick zijn beiden witte cisgender heteromannen met blauwe ogen. Ze zijn hoogopgeleid en hebben een bovenmodaal inkomen. Ook hebben ze beiden een wat stevig maar fit lijf en een aardige hoeveelheid borsthaar. Het leek me goed de overeenkomsten eerst te benoemen, maar verschillen zijn er volop.
Floris is een boom van een kerel, bijna 2 meter lang. Hij is 14 jaar ouder dan ik. Hij heeft een kaal hoofd en een baardje. Het zelfvertrouwen druipt van hem af en hij is extravert. Met zijn grijns weet hij iedereen in te pakken. Als hij iets wil dan zorgt hij dat hij het krijgt. Hij is erg impulsief en kan snel schakelen. Een paar keer heb ik hem ook heel chagrijnig gezien, dat is wat er gebeurt als iemand die altijd zijn zin krijgt eens níet zijn zin krijgt. Hij heeft er geen moeite mee ieder taboe dat hij kan bedenken op tafel te gooien en hij geniet van drama zolang het hem zelf niet te zeer raakt. Op seksueel vlak neemt hij het initiatief en de leiding. Bijna betrapt worden maakt het extra leuk.
Mick is kleiner dan ik, zo’n 1.60 meter. Hij is 3 jaar jonger dan ik. Hij heeft een kop vol haar en zijn kin is altijd gladgeschoren. Hij kijkt de kat uit de boom en is een introvert. Zijn glimlach is fantastisch en laat de kuiltjes in zijn wangen zien, maar hij laat die lach vooral zien in het bijzijn van vrienden of wanneer er wat biertjes doorheen zijn gegaan. Meestal is hij erg serieus. Hij denkt lang na over beslissingen, het is alsof hij als een duikboot onder water gaat en pas weer opduikt wanneer hij er helemaal uit is. Hij doet erg veel moeite om sociale contacten te onderhouden. Hij is voorzichtig in zijn woordkeuze. Op seksueel vlak is hij nieuwsgierig maar terughoudend. Hij is zich er constant van bewust dat hij iets zou kunnen doen dat de ander niet wil of waar de ander spijt van krijgt. In het openbaar zit er niet eens een zoen in, want hij houdt niet van public display of affection.
Floris en Mick wisten allebei van elkaars bestaan af. Floris was geïnteresseerd in de manier waarop mijn contact met Mick zich ontwikkelde, terwijl Mick het voldoende vond om te weten dat er een Floris bestond en nooit naar verdere informatie op zoek ging.
Toen Mick na drie maanden daten besloot dat hij geen relatie met mij wilde was hij daar erg zeker van. Hij had mij lang in spanning gehouden en ik was verdrietig om de uitkomst. Een tijdlang bleven we elkaar zien als friends with benefits, wat heerlijk was omdat we inmiddels zo op elkaar ingespeeld waren en elkaar vertrouwden. Dat stopte abrupt toen hij een ander meisje ontmoette dat hij erg leuk vond. Zij kregen een relatie maar die eindigde na een aantal maanden. En de volgende ook.
Iedere keer als een relatie stuk liep, nam Mick weer in een dronken bui contact met mij op. Hij had dezelfde nostalgische gevoelens voor mij als ik voor Floris had. Maar ook wij konden oude tijden niet herleven. Uiteindelijk hield Mick’s voorzichtigheid dat altijd tegen.
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Halfpipe
Floris was 42 jaar oud toen we iets kregen, 14 jaar ouder dan ik toen was, maar verbazingwekkend puberaal in zijn gedrag. Zo was hij een keer met zijn racefiets op weg naar kantoor toen hij langs een skatebaan reed en dacht: “Hey, wat nu als ik met mijn fiets over de halfpipe ga?” Hij deed het, en kwam heel ongelukkig ten val. Maar Floris is een grote sterke vent en straalt dat ook graag uit, dus hij vervolgde zijn weg naar kantoor. Daar stond hij al snel met zijn typerende grijns aan iedereen te vertellen wat hem was overkomen. Hij liet de gigantische blauwpaarse plekken op zijn zij en zijn arm zien. Drie vrouwelijke collega’s verzamelden zich om hem heen. “Oooooh!” riepen ze bezorgd. Op hun gezichten las ik een mengeling van schrik, afkeur maar ook vermaak – zij wisten immers dat dit een van Floris’ sterke verhalen zou worden.
Ik zat regelmatig op mijn bank tegen Floris aan biertjes te drinken bij kaarsenlicht terwijl hij dergelijke verhalen aan me vertelde. Ze waren stuk voor stuk zo extraordinair dat ik wist: zijn leven zou mijn leven nooit kunnen zijn, en hij zou nooit ‘de mijne’ kunnen zijn. Dat was ook waarom ik op dat specifieke moment op kantoor niet de neiging voelde om tussen die andere vrouwen in te gaan staan en me druk om hem te maken. Hij zou het ook niet gewild hebben. Wat wij hadden was intens, maar vond plaats op afgekaderde momenten. Daarbuiten gedroegen we ons als reguliere collega’s. Ik herinner me een afdelingsuitje waar we met de bus naartoe gingen, hij helemaal voorin en ik helemaal achterin. We waren druk in gesprek met andere collega’s en zochten geen moment contact met elkaar. Terwijl Floris me die nacht nog uit bed had gebeld. Hij kwam van een concert en had teveel adrenaline om te slapen. Stinkend naar zweet en bier, grijnzend en onweerstaanbaar stond hij voor mijn deur. De volgende ochtend in de bus zaten we allebei te gapen.
Floris zei wel eens trots tegen me dat hij mij had aangemoedigd om polyamorie te verkennen. Het klopte half, want ik was dat pad zelf al ingeslagen maar ik kon niemand zo openhartig vertellen over mijn dates en relaties als hem. Hij vond het niet opwindend, zoals andere mannen die ik tegenkwam, maar hij genoot van de groei die ik doormaakte. Zodra ik op iemand echt verliefd werd, gaf hij wel wat blijk van jaloezie, want die gevoelens had ik voor hem nooit gehad en daar had zijn ego het moeilijk mee. Ik had gevoelens van verliefdheid bewust afgehouden omdat ik wist dat er geen toekomst in onze relatie zat. Als hij op het ‘ik vind je zo leuk en mooi’ pad ging, kapte ik dat streng af. Het was manipulatie en ik was er niet voor in. Dat laat onverlet dat ik wel van hem hield. Op het moment dat Floris en ik geen collega’s meer waren omdat ik een andere baan had gevonden, viel de spanning weg en daarmee ook onze relatie. We hebben nog een paar keer geprobeerd oude tijden te herleven maar dat mislukte jammerlijk. Bij tijd en wijle baal ik daarvan en kijk ik met nostalgie terug op wat wij hadden. Twee ongeëvenaard spannende jaren als lovers en drie jaren waarin we collega’s waren die elkaar stimuleerden en vooruit hielpen. Het is een valkuil voor mij om hem kwalijk te nemen dat hij is wie hij is en dat een duurzame relatie er voor ons niet in zat. Daar zat hem nu juist de aantrekkingskracht.
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Poly Lief &Leed: “Deze toxische relatie is nu echt voorbij”
“Ik ben Nina en heb prima werk in de ICT. Mijn vriendin heet Maartje. We kennen elkaar al lang en wonen samen. Het gaat heel goed tussen ons. We zijn elkaars veilige basis en tegelijk laten we elkaar vrij. Maartje heeft een andere leuke vrouw in haar leven, wat ik haar van harte gun. Ik heb ook gevoelens voor mannen en wou er ooit graag een vriend bij.
Lex ontmoette ik via mijn werk. Toevallig kwamen we er tijdens een borrel achter dat we allebei een open relatie hebben. Er was een duidelijke chemie, dus we hadden een date. Het leek de eerste weken alsof ik in de hemel was. Maartje laat me alle ruimte, dat doet ze fantastisch. Met Lex kon ik dingen beleven die heel nieuw voor me waren. We kregen een geweldig contact, waarin we beiden onze verlangens kwijt konden. Hij en ik kunnen elkaar stimuleren en vrij met elkaar omgaan. Ik heb eigenlijk maar weinig ervaring met mannen. Het is een hele andere frisse energie die me erg raakt.
Met Lex ben ik in een patroon gekomen dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Aan de ene kant zijn er fantastische momenten en belevenissen, het is soms heel erg close. Aan de andere kant zijn er hevige ruzies en verlatingen, vaak gecombineerd met wat veel drank. Meestal gaan de ruzies over dat hij vindt dat ik hem claim. Hij is vaak dagen of soms weken onbereikbaar voor me. Ik kan hem niet appen, hij reageert niet en leest mijn apps niet. Hij wil ook niet dat ik hem bel, dan wordt hij boos.
Hij heeft nog allerlei andere contacten naast zijn vrouw en mij, waar hij niet helemaal open over is. Niet naar zijn partner en ook niet naar mij. Waardoor ik hem de hemd van het lijf vraag als ik erachter kom dat hij in de kroeg iemand heeft opgepikt. Hij kan dan keihard reageren als ik ernaar vraag. Hij zegt dan: ” Jij bent zo onzeker, ga maar in therapie”. Dat pik ik nou ook weer niet. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben en heb behoefte aan een relatie die zich ontwikkelt. Natuurlijk is hij vrij om te doen en laten wat hij wil. Tegelijk voel ik me niet lekker over hoe het gaat. Er blijft iets vluchtigs in zitten. De momenten dat we wel bij elkaar zijn, vind ik het geweldig. We gingen vorige zomer een week samen op vakantie, dat was een perfecte tijd. Daarna valt het terug. Ik probeer afspraken met hem te maken over hoe vaak we elkaar zien. Die zegt hij soms vlak van tevoren af. Dat demotiveert me en dan wil ik hem een tijdje niet meer zien. Het aparte is dat hij dan opeens weer bij me komt en heel warm en aanhalig is.
De verhouding is in totaal wel acht keer aan en weer uit geweest. Elke keer hebben we een fantastische tijd en dan is er weer afstand en een aanleiding voor een hevige ruzie, waarna één van ons het uitmaakt en we elkaar niet meer zien. Ik reageer dan best sterk, vind ik, ik gooi hem uit mijn mails en delete zijn appjes. Maar daarna mis ik hem enorm en sleep ik me door de dagen heen. Met steun van mijn vriendin Maartje, die me vaak zegt dat ze vindt dat de relatie met Lex niet goed voor me was. Het heeft elke keer enorme impact, als het weer eens uitgaat. Aan de buitenkant functioneer ik, innerlijk voel ik me een wrak. Als ik het allemaal weer verwerkt heb na een paar maanden, voel ik me goed en kan weer lachen. Helaas komt Lex dan rond die tijd weer in mijn buurt. Hij zit natuurlijk gewoon op mijn werk en ik kom hem tegen. Dan maken we het weer goed en vrijen de sterren van de hemel.
De laatste keer dat het met ruzie eindigde en Lex de deur dicht sloeg, ben ik toch maar in therapie gegaan om de zoveelste breuk te verwerken. Met mijn therapeute heb ik gewerkt aan mijn verlatingsangst, die me vaak deed zwichten in deze polyrelatie en die zorgde dat ik niet voor mezelf opkwam. Ik kwam nare patronen tegen die uit mijn jeugd komen. Mijn ouders konden moeilijk hun liefde voor mij laten zien, dat hadden zij ook niet echt geleerd. Als kind ben ik met harde hand opgevoed. Het was nooit goed genoeg wat ik deed. Je ziet me nu als een stoere meid, tegelijk ben ik behoorlijk onzeker over mezelf.
Ik zie nu dat Lex op zijn beurt bindingsangst heeft. Zijn relatie met zijn moeder is niet goed. Die heeft hem teveel op zijn huid gezeten. Ik zie dat we elkaar niet goed begrijpen zodra onze angsten op gaan spelen. Dat hij zich bedreigd voelt in zijn vrijheid en om zich heen gaat slaan. En ik me door hem veroordeeld en verworpen voel en dan in een poel van angst en boosheid terechtkom. We zijn niet goed in staat elkaar te begrijpen, als we in een onderling conflict komen. Hij kan echt heel erg afbrekend en vijandig doen. Iets waar hij zich niet echt van bewust is, maar waarvan ik voel dat ik me zo niet wil laten behandelen. Er zijn grenzen en ik wil niet meer dat hij daarover heen gaat. Het voelt voor mij nu anders.
Als geliefden zitten we in een fout patroon dat we niet kunnen veranderen. Als hij te dicht bij me komt, ga ik naar hem verlangen. Als hij merkt dat ik naar hem verlang, gaat hij afstand inbouwen. Als hij afstand gaat houden, voel ik me ongelukkig en ga het probleem aankaarten of probeer dichtbij te komen. Als dat gebeurt, gaat hij me ervan beschuldigen dat ik hem claim. Ik heb hem gezegd dat het nu echt over is en er een streep onder staat voor mij. Dat mijn deur niet meer open staat voor hem. Hij probeert het nog steeds af en toe, maar ik hou vol. Ik zie nu de toxische werking van dat aan- en uitgaan, waar ik eigenlijk ongelukkig door wordt.
Deze destructieve dynamiek heeft me te lang in zijn greep gehouden. Ik heb gemerkt dat ik er alleen uit blijf door niets meer te verwachten, niets meer te hopen en dicht bij mezelf te blijven. Zelfs nu moet ik mezelf bij de les houden, om niet opnieuw de relatie te hervatten! Ik zorg dat ik hem zo min mogelijk in mijn systeem heb en dat ik er werktijd geen privécontact meer met hem heb. Ik zeg alleen nog gedag en hou het verder functioneel. Bij mijn leidinggevende heb ik verteld dat ik een relatie heb gehad met Lex en dat ik zoveel mogelijk afstand tussen ons wil omdat de relatie voorbij is. Dat is beter voor mij en ook voor het werk. Gelukkig werkt mijn baas prima mee. Over twee maanden werk ik in een ander gebouw en zal ik Lex nauwelijks meer zien. Dat lucht me enorm op. Ik wil niet meer verslaafd zijn aan deze liefde, ook al heb ik er zeker ook wat aan gehad.
De goede kant van dit alles is dat ik erg geconfronteerd ben geweest met mijn angst en onzekerheid. Er was een oud stukje dat ik nu veel meer plek kan geven. Het is voorbij en dat is okay. Heel mooi is dat ik de stabiele warme relatie met mijn vriendin anders ben gaan zien. Dat ik ervaar hoe waardevol het is om een relatie te hebben met iemand bij wie ik niet aldoor in spanning hoeft te zitten. Ik ben erg gelukkig met deze harmonische verbinding die er wél is, in mijn leven. Alles bij elkaar voel ik me een tevreden mens. En als er nog eens ooit een leuke vriend bij komt in onze kleine polycule, dan mag dat.”
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]
Vrolijk scharrelen
Ik werd die ochtend wakker met beduidend meer energie dan op een reguliere woensdag. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik niet alleen in bed lag, omdat de leukerd die was blijven slapen aan de andere kant van het bed lag. We hadden beiden geen aanstalten gemaakt om tegen elkaar aan te liggen of te knuffelen. Het was een korte nacht, dus waarschijnlijk was dat ook maar beter. We stonden direct op toen de wekker ging en trokken de kleren aan die op een hoopje op de grond lagen omdat we hadden voorzien dat het handig zou zijn die niet beneden te laten liggen. Ik twijfelde even of ik mijn make-up op zou doen of daarmee zou wachten totdat hij weg was. Hij zei tegen me: “Je bent ook prachtig zonder make-up hoor.” De nuchtere toon waarop hij het zei, zorgde ervoor dat ik hem geloofde en me direct mooi voelde. Terwijl ik in de badkamer mijn tanden stond te poetsen, stond hij achter me te plassen. Dat voelde om de een of andere reden heel prettig. Ik weet nog dat toen ik voor het eerst een relatie had, ik graag alles met diegene wilde kunnen delen. Ik wilde dat we echt vrij met elkaar om zouden gaan, waaronder ook plassen in elkaars bijzijn viel. En deze man, die ik in feite nog geen etmaal kende, deed dat gewoon. Het maakte dat ik me zelf ook minder druk maakte om details waar ik normaal echt een probleem in zou zien.
We fietsten naar het station, op mijn fiets, ik bij hem achterop met zijn tas op mijn rug. Ik hield hem niet vast, want dat paste niet bij de aard van ons contact. Lekker ongecompliceerd. Maar toen we op het station afscheid namen, kusten we elkaar. Dat ging als vanzelf. Het was echt fijn om hem te kussen. De vorige avond had hij gezegd dat ik lekker zoende; weer zo’n compliment wat echt gemeend overkwam en waar mijn mondhoeken van omhoog gingen. Nog een kus, de afspraak dat ik de volgende keer naar hem toe zou komen en dat we dan meer tijd zouden nemen om te experimenteren in bed. Met een glimlach draaide ik me om en liep naar mijn fiets. Het kwam niet eens in me op om nog een paar keer achter me te kijken en naar hem te zwaaien zoals ik dat bij een romantische liefdesinteresse zou doen.
Ik fietste naar huis, waar ik mijn gezicht alsnog in de make-up stak en mijn spullen bij elkaar zocht. Toen ik naar mijn werk ging, had ik het vertrouwde “ik weet iets dat jullie niet weten” gevoel waar ik altijd lol aan beleefde. Ik had het de vorige middag ook al gehad, toen ik wat langer pauze had genomen om Mario te zien, wat nu het gevoel nog sterker maakte. Maar toen ik met mijn blije bakkes naar de keuken liep om een glas water te pakken, hield een collega me staande. “Mag ik je wat vragen?” zei hij. Ik knikte. “Wie was die jongen met wie je vanochtend op het station stond te zoenen? Je keek héél vrolijk.” Ik voelde dat mijn wangen warm werden. Ik voelde de blikken van mijn collega’s prikken, een hele groep van hen had het meegekregen… Ik wist even niet wat ik erop moest zeggen. Mijn collega vroeg: “Je hoeft het niet te vertellen hoor. Maar is het serieus, of een scharrel?” Ik zei: “Scharrel, dat zeker. Maar inderdaad wel een waar ik vrolijk van word.” Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ik van een andere collega een dikke grijns en ‘thumbs up’ kreeg. Ik maakte me snel uit de voeten.
Terug op mijn plek ging de verlegen blos op mijn gezicht over in een opgewonden blos, toen ik door de blauwe plekken op mijn arm herinnerd werd aan de wilde avond ervoor. Ik had zonder het te weten een dominante man in huis gehaald en het was me goed bevallen. Mijn humeur kon niet meer stuk; zelfs de plagerijtjes van mijn collega’s, die de hele dag doorgingen, konden daar niets aan veranderen. Ik had oprecht genoten én ik had weer een grote stap gezet in mijn seksuele ontdekkingsreis.
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Podcast ‘What is Love?’
Fien van der Slycken maakte de theatervoorstelling ‘What is love?’. Om nog verder en uitgebreider in dit thema te kunnen duiken, is zij gestart met een podcast die dezelfde naam draagt. Een van de afleveringen gaat over polyamorie en ethische non-monogamie. Hiervoor was Cynthia Pallandt bij haar te gast.
Er kwamen hele uiteenlopende thema’s aan de orde. Wat was de impact van corona op mensen met meerdere relaties? Waarom kun je in de meeste landen maar met één persoon trouwen en is dat terecht? Hoe ga je om met jaloezie in een non-monogame relatie?
De podcast kun je hier beluisteren. Wil je meer weten over Fien en haar werk? Neem dan een kijkje op haar Instagram-pagina.
Quality time
Ik had me echt op het weekend verheugd. Ook al was ik over het algemeen gelukkig als vrijgezel, toch snakte ik nu naar quality time met een leuke man. Bioscoopje pakken, lekker samen eten en daarna met alle tijd van de wereld kijken waar de avond op uit zou lopen. Mario vond het ook een fijn idee. Hij verwachtte nooit iets van me en oefende geen druk uit, maar zag alles wat we samen deden als een cadeautje. Dat voelde prettig, ideaal. Ik had me dan ook flink verzet tegen de gedachte die me steeds vaker bekroop: buiten het seksuele voel ik écht niets voor hem.
Na ons bioscoopbezoekje zaten we samen op mijn bank. Hij vertelde me het ene na het andere verhaal. Ik kan eerlijk gezegd niet eens meer reproduceren waar het over ging. Het wist mijn aandacht niet vast te houden. Daardoor keerde ik me helemaal naar binnen, totdat ik me genoodzaakt voelde zijn verhaal te onderbreken. Met tranen in mijn ogen zei ik: “Ik vind het vreselijk om dit te zeggen, want de manier waarop je met me omgaat vind ik fantastisch, maar dit werkt niet. Ik voel niet de juiste klik om op deze manier tijd met elkaar door te brengen.”
Hij had zich gekwetst kunnen voelen, boos kunnen worden, verwijten kunnen maken. In plaats daarvan verzekerde hij me dat het oké was en troostte hij me. Dat maakte mijn schuldgevoel nóg groter, waardoor de tranen als automatisch over mijn wangen begonnen te stromen. “Kom maar eens liggen,” zei hij vriendelijk maar directief, terwijl hij de gewenste locatie en houding met zijn handen aangaf. Ik deed wat hij zei.
Hij deed niets anders dan zijn handen op mijn lijf plaatsen. Ik zou normaal sceptisch zijn over de werking daarvan, maar nu greep ik iedere mogelijkheid om me beter te voelen maar wat graag aan. Langzaam ontspande ik. Langzaam begonnen zijn handen te voelen alsof ze op mijn lijf thuishoorden. Ze verdreven alle spanning. Ik lag tegen hem aan als een mak lammetje. En uiteindelijk kreeg ik een onoverkomelijke behoefte om hem te knuffelen. Nee, niet knuffelen, zei mijn lijf. We begonnen te zoenen. We begonnen gepassioneerd te zoenen en elkaar uit te kleden. Het volgende dat ik me herinner is wij samen op de natte badkamervloer met een warme douche op ons gericht.
We sloten onze verhouding knallend af, kun je zeggen. Al was onze seks geweldig, we hebben beiden sindsdien geen initiatief meer genomen om elkaar weer te zien. Misschien juist daardoor kan ik op onze tijd samen terugkijken met enkel positieve gevoelens. Nee, we hadden niet de klik die ik graag had willen voelen. Nee, ons contact was geen lang leven beschoren. Maar wat waren we daar goed en respectvol mee omgegaan.
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
